Als je met afstand naar dingen kijkt, merk je dat je minder (emotioneel) betrokken bent en neutraler kan kijken. Als je er middenin zit, ben je de focus kwijt en ontstaat er een soort tunnelvisie. Je raakt meegezogen in het geheel en je kan er bijna niet los van raken. Zodra emoties mee gaan spelen, ben je als het ware ‘verloren’. Je bent doelloos aan het dolen zonder eindbestemming.

Dit gevoel van dolen zonder doel had ik nog recentelijk. Mijn moeder werd ziek en hierdoor kwam de zorg voor haar veelal op mijn schouders terecht. Met een zus en broer in het buitenland nam ik ‘als vanzelf’ de taak als verzorgende op mij. Ik maakte mijn rol als jongste kind belangrijk(er) door in de schoenen van het oudste kind en ouder te stappen, omdat mijn zus er niet was en mijn moeder deze rol niet helemaal op zich kon nemen. Ik maakte mijzelf gewichtiger en groter (figuurlijk) door de regie te pakken en alle zaken te gaan regelen. De rol ouder-kind werd omgedraaid. Ik heb in deze periode en vooral later met verbazing naar mijzelf gekeken. Ik zag dat ik in een aantal van mijn oude valkuilen stapte, namelijk “Ik kan het wel alleen af” en “Ik los het wel op”.

In stressvolle situaties blijkt het lastig te zijn om met afstand naar zaken te kijken. De eerste reactie is vaak om er gelijk op af te stappen/in te duiken. Vanuit rust kijken naar de situatie en afwegen wat ik zou kunnen doen, lukte mij onvoldoende. De druk die ik voelde om te zorgen voor de ander voelde als te groot.

Het is belangrijk om altijd de rol van kind te blijven behouden in de relatie tot de ouder. Wanneer systemen veranderen binnen gezinnen ontstaan er scheve verhoudingen. Ik merkte dat ik de rol van oudste kind en/of ouder lastig vond. Het voelde niet goed, alleen doordat ik er middenin zat, kon ik er niet met een afstand naar kijken. Dit werd voor mij nog duidelijker toen mijn oudste zus naar Nederland kwam. Zij pakte, bewust of onbewust, haar rol op. Zij regelde de zaken, zorgde ook voor mijn moeder en nam deel aan de gesprekken met artsen. Ik merkte dat ik letterlijk en figuurlijk een stapje terug deed. Ik werd weer op mijn plaats gezet als jongste in het gezin. Het was voor mij in het begin even lastig, omdat ik mij opzij gezet voelde. Mijn zus was ‘belangrijker’ geworden in de hiërarchie dan ik, vond ik in eerste instantie. Alleen…. hier sprak mijn ego en ego’s zijn slechte raadgevers! Het gaat niet om wie het belangrijkste is, het gaat erom dat je samen de last draagt en elkaar aanvult. Deze opschudding zorgde ervoor dat ik weer vanuit afstand naar de zaken kon kijken en het doel helder werd.

Natuurlijk kan het zo zijn dat het niet anders kan dan dat je deze ouderrol op je neemt. Zorg er dan in ieder geval ook voor dat jij het kind binnen het gezin blijft en laat jouw vader/moeder ook de ouder zijn die hij/zij is. Ook al kunnen zij niet alles zelf meer doen, zij kunnen altijd meedenken en (mee)beslissen. Geef ze de regie die ze zelf nog kunnen oppakken.