Rond Oud & Nieuw ‘vliegen’ de oudjaarsblogs om je oren. Terugkijken op het jaar dat bijna voorbij is en wat het jaar jou allemaal gebracht en misschien wel niet gebracht heeft. Ik dacht bij mijzelf, ik doe geen terugblik (zoals vorig jaar), ik ga voor een VOORUITblik!

2018 een nieuwe jaar met kansen en mogelijkheden. Ook een jaar waar ik zeker weten mijn neus zal stoten en fouten zal maken. Dat hoort allemaal bij het leven en jezelf ontwikkelen. Ik verheug mij op het nieuwe jaar, want het is een jaar dat ik met grote stappen in wil gaan! Op zoek naar uitdagingen en uit mijn comfortzone stappen. Dromen najagen, zodat ze van dromen omgezet worden in werkelijkheid! En daarnaast ook de rust vinden door mijzelf ook momenten ín mijzelf te gunnen. Er is niks mis met op de bank zitten en een kopje thee drinken, ook als het nog midden op de (werk)dag is.

Dus….ga voor de dingen die je wilt doen, want je kan ze NU doen en een later is er misschien wel niet. Als jij dingen wilt doen, hoe groot of klein ze ook zijn, pak je moment en ga ervoor. Dingen uitstellen zorgt ervoor dat dromen en plannen vervagen en er uiteindelijk mogelijk spijt om de hoek loert.

Soms neem je stappen in het leven die om moed vragen. Moed om het toch te doen, terwijl de signalen bij jou van binnen zeggen: “Is dat wel verstandig om zoveel zekerheid op te geven?” Het antwoord op deze vraag is voor mij: “JA!”

Alleen voordat ik tot deze overtuigende JA kwam, ging er wel enige strijd aan vooraf. Ik heb een tijdje terug besloten om vanaf september minder te gaan werken in loondienst en meer tijd vrij te maken voor dat wat mij nog meer energie geeft. Alleen voordat ik echt de knoop had doorgehakt, had ik toch heel wat gesprekken in mijn hoofd met mijzelf. Deze gesprekken gingen over dat wat mij wezenlijk raakte in mijn kern. Mijn waarden en overtuigingen die om het hardst riepen. Je herkent ze misschien wel:

• Ik moet voor mijzelf kunnen zorgen (onafhankelijk zijn van andermans geld).
• Vastigheid en zekerheid is de basis, houd deze goed vast!
• Wie denk jij wel dat je bent? Er zijn anderen die veel beter zijn.

Deze waarden en overtuigingen zitten er al heel lang. En zoals bij ieder mens is het niet eenvoudig om deze even los te laten en opzij te schuiven. Het is belangrijk om te erkennen dat ze er zijn en te weten waar ze vandaan komen. Voor een groot deel ontstaan waarden en overtuigingen vanuit opvoeding. Als je dat weet, heb je al de 1ste stap gezet. De volgende stap is dat je het oké vindt dat ze er zijn en er geen strijd tegen voert. Ze hebben ook een functie gehad in het leven. Ze hebben mij bijvoorbeeld geleerd dat ik goed voor mijzelf kan zorgen en dat ik kan vertrouwen op mijn eigen kracht.  En juist dit laatste besef: “Ik kan het zelf en ik kan op mijzelf vertrouwen.” zorgde ervoor dat ik wist dat ik mijn zekerheid los kan laten!

Uit ervaring weet ik dat wanneer je nieuwe keuzes maakt je nieuwe dingen van en over jezelf ontdekt. In dit ontdekkingsproces is er ruimte om te leren en je leert het meest door vallen en opstaan oftewel door fouten te maken en successen te hebben. Deze twee hebben elkaar nodig om groei en ontwikkeling in gang te zetten, zoals zon en regen. Zonder de regen én de zon kunnen planten niet leven en groeien, ze zijn onlosmakelijk aan elkaar verbonden.

Door mijn overtuigingen los te laten heb ik ruimte gecreëerd om vanaf nu meer tijd te kunnen besteden aan daar waar ik energie van krijg, coaching.

Het jaar blaast bijna zijn laatste kaarsje uit. Onbewust of toch bewust blik ik aan het einde van het jaar terug op de dingen die op mijn pad zijn gekomen. Wat heeft 2016 mij gebracht en hoe heeft het mij gevormd?

Kwetsbaarheid is kracht
De periode voor de zomer was een turbulent tijd. Ik werd met mijzelf geconfronteerd en hoe ik mijzelf altijd staande hield in ons gezin, mijn gezin van herkomst. Als er crisissituaties ontstaan ga je terug naar de basis, de basis die je gevormd heeft in jouw jongere jaren. Door het ziek worden van mijn moeder pakte ik mijn rol als regelaar en verzorger weer op. Deze rol paste als een goed zittende comfortabele jas en ik merkte het in het begin niet eens. Voordat ik er erg in had zat ik er middenin. Het gevaar dat hierin schuilt is dat je over grenzen van jezelf heen gaat en dat de weg terug lastiger te vinden is. De grenzen waar ik overheen ging waren voor mij herkenbaar en ik herkende gelukkig snel de signalen die mijn lijf aangaf. Ik kon nog redelijk op tijd aan de bel trekken en mijzelf niet verliezen in een overspannen situatie. Toegeven aan mijzelf dat ik dit echt niet allemaal alleen aankon en er een pas op de plaats nodig was, gaf wel een intern conflict met mijzelf. Ik, die vindt, dat ik alles (aan)kan en wanneer dit niet gaat het een falen van mijzelf vind. Op dat moment werd ik toch weer met de neus op de feiten gedrukt dat ik ook menselijk ben en dat iets niet kunnen, geen falen is. Het zijn de grenzen van mijn kunnen die zichtbaar worden, zodat ik staande kan blijven. Loslaten en anderen ook de plek geven en gunnen in ons gezin heeft mij de ruimte gegeven op de been te blijven en oké te zijn met het feit dat kwetsbaarheid geen zwakte is.

Rijkdom
En dat loslaten het thema van 2016 zou zijn, werd steeds duidelijker. Mijn man en ik hadden de keuze gemaakt om dichter bij de natuur te gaan wonen. Loslaten van míjn stad Amsterdam was de eerste stap. Een stad die mij veel heeft gebracht: een prachtige bruiloft in het Vondelpark, een leven in een bruisende stad die ik kon opzoeken als ik dat wilde, musea en cultuur in overvloed, toko’s op elke hoek van de straat, prachtige huizen enz. Amsterdam is dé plek geweest waar ik het gevoel had dat ik volop in het leven stond en waar ik mij thuis voelde en mijn plekje vond. De beste keuze die ik ooit heb gemaakt en die mij heel veel heeft gegeven. En nu vandaag, zit ik deze blog te typen in ons mooie huis in Heemstede. Op 3 minuten lopen van het Groenendaalse bos en 30 minuten fietsen van het strand. Het voelt als een rijkdom dat op het juiste moment mij en ons is toegevallen. Amsterdam voelt ver weg en toch dichtbij, want deze stad zal ik altijd met mij meedragen.

Op naar 2017, een jaar om na het loslaten stappen voorwaarts te kunnen gaan zetten in mijn passie, coaching!

Als je met afstand naar dingen kijkt, merk je dat je minder (emotioneel) betrokken bent en neutraler kan kijken. Als je er middenin zit, ben je de focus kwijt en ontstaat er een soort tunnelvisie. Je raakt meegezogen in het geheel en je kan er bijna niet los van raken. Zodra emoties mee gaan spelen, ben je als het ware ‘verloren’. Je bent doelloos aan het dolen zonder eindbestemming.

Dit gevoel van dolen zonder doel had ik nog recentelijk. Mijn moeder werd ziek en hierdoor kwam de zorg voor haar veelal op mijn schouders terecht. Met een zus en broer in het buitenland nam ik ‘als vanzelf’ de taak als verzorgende op mij. Ik maakte mijn rol als jongste kind belangrijk(er) door in de schoenen van het oudste kind en ouder te stappen, omdat mijn zus er niet was en mijn moeder deze rol niet helemaal op zich kon nemen. Ik maakte mijzelf gewichtiger en groter (figuurlijk) door de regie te pakken en alle zaken te gaan regelen. De rol ouder-kind werd omgedraaid. Ik heb in deze periode en vooral later met verbazing naar mijzelf gekeken. Ik zag dat ik in een aantal van mijn oude valkuilen stapte, namelijk “Ik kan het wel alleen af” en “Ik los het wel op”.

In stressvolle situaties blijkt het lastig te zijn om met afstand naar zaken te kijken. De eerste reactie is vaak om er gelijk op af te stappen/in te duiken. Vanuit rust kijken naar de situatie en afwegen wat ik zou kunnen doen, lukte mij onvoldoende. De druk die ik voelde om te zorgen voor de ander voelde als te groot.

Het is belangrijk om altijd de rol van kind te blijven behouden in de relatie tot de ouder. Wanneer systemen veranderen binnen gezinnen ontstaan er scheve verhoudingen. Ik merkte dat ik de rol van oudste kind en/of ouder lastig vond. Het voelde niet goed, alleen doordat ik er middenin zat, kon ik er niet met een afstand naar kijken. Dit werd voor mij nog duidelijker toen mijn oudste zus naar Nederland kwam. Zij pakte, bewust of onbewust, haar rol op. Zij regelde de zaken, zorgde ook voor mijn moeder en nam deel aan de gesprekken met artsen. Ik merkte dat ik letterlijk en figuurlijk een stapje terug deed. Ik werd weer op mijn plaats gezet als jongste in het gezin. Het was voor mij in het begin even lastig, omdat ik mij opzij gezet voelde. Mijn zus was ‘belangrijker’ geworden in de hiërarchie dan ik, vond ik in eerste instantie. Alleen…. hier sprak mijn ego en ego’s zijn slechte raadgevers! Het gaat niet om wie het belangrijkste is, het gaat erom dat je samen de last draagt en elkaar aanvult. Deze opschudding zorgde ervoor dat ik weer vanuit afstand naar de zaken kon kijken en het doel helder werd.

Natuurlijk kan het zo zijn dat het niet anders kan dan dat je deze ouderrol op je neemt. Zorg er dan in ieder geval ook voor dat jij het kind binnen het gezin blijft en laat jouw vader/moeder ook de ouder zijn die hij/zij is. Ook al kunnen zij niet alles zelf meer doen, zij kunnen altijd meedenken en (mee)beslissen. Geef ze de regie die ze zelf nog kunnen oppakken.

Heb jij de wens ook wel eens om meer rust te willen hebben? Als drukke bezige bij, een echte Truus de Mier, ben ik altijd bezig. Of het nu met werk, klusjes in en om het huis, organiseren van uitjes of vrijwilligerswerk is. Wat maakt dat ik minder vaak de rust pak dan ik eigenlijk zou willen?

Ik merk dat ik druk kan zijn met veel dingen om mij heen. Ik ben tot de ontdekking gekomen dat de focus leggen op dingen en mensen mij een doel geeft. Een doel geeft richting en heeft een eindpunt. Ik ben iemand die graag een lijstje bijhoud en afvink. Dan kan ik zeggen: “Gehaald” en dat geeft een goed gevoel. Alleen is dit fijne gevoel vaak voor even en leef je meer van doel naar doel.

Ik had van die momenten dat ik meer rust wilde in mijn hoofd. Rust was dan voor mij een ultiem doel. Als ik rust heb dan …….. kan ik beter ontspannen of heb ik fijner leven. De vraag is of dit ook zo is?! Ben ik dan aan het streven naar iets dat niet binnen mijn bereik ligt? Is het zoeken naar rust een doel, een streven? Iets nastreven legt de focus weer buiten jezelf. Rust kan je niet nastreven zoals je een doel nastreeft. Rust is een staat van ZIJN, een ZIJN in jezelf.

Als ik opzoek ga naar rust vanuit mijn hoofd en ratio dan richt ik mij meer op dat wat ik MOET in plaats van dat wat ik WIL. Willen is namelijk een verlangen en een verlangen komt vanuit het hart.

Dus vanuit een gevoel van willen, creëer ik een gevoel van ZIJN en dat is RUST!

Wat kan het lastig zijn als je je gevangen voelt bij het maken van keuzes. Waardoor komt het dat het voor mensen soms lastig is om keuzes te maken?
Hoe bepaal je wat je het beste kan doen en wat is de juiste keuze?

De Van Dale: keu·ze, keus

• de daad van het kiezen
• de gelegenheid, de vrijheid om te kiezen: we hebben geen (andere) keus er kan slechts één ding gedaan worden
• voorkeur

De uitleg van de Van Dale geeft mij een positief gevoel. Het maken van keuzes creeert dus mogelijkheden! Je bent als mens vrij om te kiezen wat je wilt doen. Waarom is het dan soms zo lastig?

Ik merk bij mijzelf dat het maken van keuzes de ene keer makkelijker gaat dan de andere keer. Zo heb ik in 2001 de keuze gemaakt om ontslag te nemen, zonder een andere baan of spaargeld in het vooruitzicht. Het was toen een wel overdachte keuze, waarbij ik het gevoel had dat deze de juiste was. En ondanks alle onzekerheid die het met zich meebracht, was het toen de beste beslissing. En laat nu deze keuze ook positief uitvallen, want binnen 1 maand, nog in mijn opzegtermijn, vond ik een nieuwe baan. Ook heb ik keuzes gemaakt die minder positief waren en mij veel verdriet hebben gegeven. Het kiezen voor een vriendschap of liefde die helaas minder positief eindigde. Als ik dan terugdenk aan deze keuzes, kan ik achteraf zeggen dat ik van binnen een kleine vertwijfeling heb gevoeld en deze terzijde heb geschoven. Had ik deze keuze dan toen niet moeten maken? ”Nee!” kan ik nu volmondig zeggen. Deze ervaringen hebben mij (heel) veel geleerd. En als ik terugkijk dan heeft het mij veel gebracht, waardoor ik nu anders kijk, voel en handel.

Dus kan je zeggen dat welke keuze je ook maakt, dat het altijd de beste keuze is? Eigenlijk wel. Ik denk en weet dat welke keuze ik ook maak, dat dat de juiste keuze is voor mij op dat moment. En vanuit dit besef kan ik ook achter elke keuze staan die ik maak.

Is het dan zo makkelijk? Nou nee…
Bij het maken van belangrijke keuzes ga ik vaak door hetzelfde proces heen. Veel denken, dan voelen, dan weer denken en uiteindelijk vanuit een bepaalde innerlijke rust de keuze maken. Soms best vermoeiend, echter ik weet dat dit proces voor mij nodig is om tot de beste keuze te komen. Had ik iets anders kunnen kiezen, dan had ik dat wel gedaan!

De afgelopen maanden ben ik tot de ontdekking gekomen dat ik zoekende ben naar mijn plek. Plek staat voor mij in verbinding zijn met mijzelf en met anderen. In mijn zoektocht kwam ik steeds tot dezelfde vraag: “Hoe ben ik in verbinding met mijzelf en de ander?”. Deze vraag heeft mij meer vragen gebracht dan antwoorden! Wat is plek innemen? Hoe wil ik mijn plek innemen? Wanneer neem ik mijn plek in?

Ik heb ontdekt hoe belangrijk voor mij de authenticiteit/echtheid in relatie is met de ander. In echtheid ontstaat verbinding. Binding en verbinding zijn twee verschillende dingen. Binding heb je al door het feit dat je familie bent van elkaar. Dat zegt nog niks over de verbinding die je met iemand hebt. Dat is voor mij het contact op een dieper gevoelsniveau, waardoor ik mij fijn en prettig voel bij de ander.

Als ik het heb over plek, dan is voor mij de plek binnen mijn familie en gezin de belangrijkste ontdekking. Mijn familie is het gezin waaruit ik kom en de 7 generaties daarvoor. Hoe ben ik gevormd door de mensen waar ik een onderdeel van ben? Hoe zijn hun waarden, normen en overtuigingen van invloed geweest op mijn eerste vorming als mens? Hoe vast zit ik in structuren die ik van thuis uit heb meegekregen? Als ik deze vragen de revue laat passeren dan zie ik een palet aan dingen die mij hebben gevormd, zowel positief als belemmerend. Dit onder de loep nemen is voor mij heel verhelderend geweest, om zo ook afscheid te willen nemen van overtuigingen als:
Werk hard en zorg dat je je eigen geld verdient om onafhankelijk te zijn van anderen.
Niet lullen, maar poetsen! Altijd blijven doorgaan.
Overtuigingen die mij verder afhielden van de plek waar ik echt wilde zijn. De plek waar ik mijzelf kan zijn en vanuit verbinding in contact met de ander.

Je vormt ook jouw plek binnen het gezin dat je hebt met jouw partner, kinderen en kleinkinderen als je deze hebt. Bij het gemis van een partner en/of kinderen ontstaat er een andere plek, zeker als je jouw toekomst anders had gezien en gewild. Ik ben zoekende naar mijn plek in mijn gezin; een gezin zonder eigen kinderen en wel met kinderen en kleinkinderen van mijn partner. Voor mij is de belangrijkste vraag voor nu: Hoe wortel ik mijzelf in mijn gezin en wat heb ik hierbij nodig en wat heb ik hier zelf in te doen?. Het is namelijk mijn wens en verlangen om meer in verbinding te zijn met mijn gezin.

Een plek innemen is niet eenvoudig en kost tijd en vraagt om aandacht van jezelf en zorgt voor ontwikkeling en groei. Door de binding aan te gaan met mijzelf creëer ik ruimte voor verbinding.

Vakantie is voor mij altijd een moment om mijzelf weer helemaal op te laden. Of ik nu een dagje of een weekje weg ben, ik kom dan uit mijn sleur van dingen ‘moeten’ doen. Ik ben net terug van een lange vakantie, heerlijk een paar weken in kamperen in Frankrijk met de tent.

Als ik weg ben, dan ben ik ook echt los van mijn huis, mijn werk en mijn To Do Lijstje. Een lijstje wat mij altijd houvast biedt in mijn werk en privéleven.  Als ik alles opschrijf, geeft het rust in mijn hoofd en blijven de gedachtes en ideeën niet ronddwarrelen in mijn hoofd. Door het op te schrijven is het uit mijn hoofd en heeft het minder grip op mij. Ik vind het fijn als ik weet wat ik nog ‘moet’ of eigenlijk wil doen. Ik leer gaande weg dat door dingen te benoemen als moeten, ik mijzelf dingen opleg en het dwangmatig kon worden. Door het anders te benoemen, voelt het ook anders. Bijvoorbeeld door te zeggen: “Ik wil vandaag nog sporten” in plaats van “Ik moet vandaag nog sporten” merkte ik dat ik mij er ook anders bij voelde. Door mijn moeten te veranderen in willen, komt er al een ander gevoel en energie vrij in mijzelf. Het voelt niet als een verplichting, maar als een keuze. Daarnaast merk ik dat wanneer ik het over willen heb er een optie is om iets niet te doen, want soms kan je iets niet meer willen! Zo komt het dus voor dat er dingen van mijn To Do Lijstje verdwijnen, omdat ik iets anders wil ;-). Dit geeft een bevrijdend gevoel, wat heel fijn is! Het voelt meer als vrijheid om te kiezen wat ik wil. En dat is wat ik nog meer kan en doe tijdens een vakantie.

Hoe werkt dat bij jou?

Feedback, een prachtig leerinstrument, maar oh zo confronterend. Vandaag van een vriendin feedback gekregen op hoe ik overkom op haar. En ik kan je vertellen, dat was niet leuk om te lezen. Mijn eerste reactie was boosheid, terug willen ‘slaan’, roepen: Oh wat oneerlijk het is niet waar, maar vooral terugtrekken in een hoekje en huilen, heel hard huilen. Ik weet dat haar advies goed bedoeld is, want zo is zij. Alleen het voelde wel als een stomp in mijn maag. Als de eerste emoties zijn gezakt en ik wat rustiger ben, lees ik haar berichtje nog een keer én nog een keer én nog een keer. “Wat raakt mij nu zo en waarom raakt het mij?” vraag ik mij af, want ik herken wel het één en ander in dat wat zij zegt. Ik denk dat het mij raakt, omdat het voelt alsof ik afgewezen word en dat ik niet goed genoeg ben. Een oud gevoel dat ik vroeger als kind, puber en jong volwassene regelmatig had.

Ik was en ben nog altijd heel hard bezig om alles zo goed mogelijk te doen. Ik stel hoge eisen aan mijzelf en deze onbewust ook aan anderen. Hierdoor kan ik op momenten soms afstandelijk overkomen. Dan mist men de natuurlijke warmte en betrokkenheid van mij, van Els. En die is er wel, alleen op deze momenten zit ik meer in mijn hoofd en minder in mijn hart/gevoel.

Feedback krijgen is dat je weer eens met je neus op de feiten wordt gedrukt en in de spiegel kijkt en een reflectie ziet die je niet altijd wilt zien. Ik vind het ontvangen van feedback en dit niet persoonlijk voelen soms heel lastig, zeker als het over mij als persoon gaat. Ik probeer mij er dan kranig doorheen te slaan en mijn rug recht te houden. Alleen dat is een overlevingsstrategie en daar leer ik niks van. Feedback is een signaal dat ik aan de bak moet! Mijn kracht ligt dan vooral in het feit dat ik de feedback durf te ontvangen, rustig dooradem en niet gelijk in de verdediging schiet door mijzelf te verantwoorden, maar op onderzoek uitga. “Wat kan ík hiervan leren?” en “Wat kan ík anders doen?” zijn de vragen die ik mijzelf dan stel en wil onderzoeken. Met als doel hier sterker uit te komen en mijzelf verder te ontwikkelen. En zo af en toe lukt het mij niet om dit alleen te doen en dan helpt een goed gesprek of twee!

Wat is coachen?
Dat is toch niet voor mij?
Of juist wel?
Coachen wordt nog wel eens gezien als zwaar en ‘niet voor mij’. Terwijl coachen juist laagdrempelig is. Het is gewoon een goed gesprek met een kopje koffie!

Soms zie je het even niet meer zitten. Gaat het niet lekker op jouw werk en daardoor zit je privé ook niet echt lekker in je vel. Of merk je dat je vastloopt in jouw gedachtes en wordt het kringetje waarin je denkt steeds smaller. Juist dan is coaching net even dat zetje dat je nodig hebt om weer vooruit te kunnen. Iemand die naar je luistert, doorvraagt, samen met jou reflecteert en je helpt je weer energiek te voelen. Jij hebt te allen tijde de regie, want jij bepaalt hoe vaak je wilt afspreken.

Soms is het gewoon fijn als iemand naar je luistert, zonder een oordeel of mening. Iemand die er even voor jou is en waar jij jouw verhaal kwijt kan. Uit ervaring weet ik hoe fijn het is om je verhaal te kunnen vertellen. Alleen al de dingen hardop zeggen, gaf mij meer lucht en maakte de dingen die voor mij lastig voelde wel minder zwaar. Maar ja, een eerste stap zetten… dat vond ik niet gemakkelijk. Genoeg gedachtes die door mijn hoofd gingen: “Dit moet ik toch wel alleen kunnen?” “Wat kan een coach nou voor mij betekenen?” En toch, die stap zetten en mijn verhaal delen met een coach, heeft voor mij gezorgd dat ik stappen ben gaan zetten. Juist door samen te kijken naar wat mij bezig hield, kon ik mij meer richten op de positieve dingen.

Wat helpt voor jou om de stap te zetten om een ‘luistermaatje’ te zoeken?