Wat als je het roer helemaal omgooit? Wat als het leven dat je kent verandert? Wat als je de basis van jouw bestaan, jouw roots, ergens anders komen te liggen? Wat als je jouw vertrouwde huis en haard inruilt voor een ander huis op een andere plek? Je verhuist naar een ander land om daar te gaan werken en wonen? Kortom een ander leven creëren voor jezelf?
Ik heb al jaren de droom gehad om in het buitenland te wonen, te werken en te leven. Iets dat ik al heel lang wil en van droomde en waarbij ik mijzelf lang afgevraagd heb of deze droom wel mijn droom was? Ik kom uit een gezin van globetrotters en waarvan gezinsleden ook in het buitenland hebben gewoond of nog wonen. Was dit het leven dat ik ook wilde? Hoorde zo’n leven ook bij mijn leven, omdat zij het allemaal hadden gedaan of was het iets dat ik vanuit mijzelf wilde? Vragen die steeds weer opkwamen als er een droombaan in het buitenland voorbijkwam.
Deze banen kwamen zo om de paar jaar langs. Elke keer lonkte het leven wat ik dacht te kunnen hebben en solliciteerde ik. Toch durfde ik net die laatste stap, namelijk JA! zeggen tegen de kans die mij/ons werd geboden, niet te nemen. Er waren steeds genoeg redenen waarom ik deze stap niet durfde te zetten.
Ik was bang voor het onbekende, ik durfde de stap niet te zetten in mijn eentje, ik wilde mensen die mij dierbaar waren niet achter te laten (ze hadden mij toch nodig?) en ik durfde mijn bestaan niet op te geven voor het onbekende. Ik zag allerlei beren op de weg die van geen wijken wisten, tenminste dat voelde voor mij zo.
Blijkbaar was toentertijd mijn droom achternagaan niet het juiste moment. Er waren te veel beren, ze zagen er eng uit en ik kon ze vanuit mijn eigen angst en onzekerheid niet wegjagen. Dus bleven deze beren gewoon rondlopen op mijn pad en nam ik nooit de definitieve sprong in het ongewisse.
De jaren gingen voorbij en toch bleef het gevoel om te wonen, te werken en te leven in het buitenland kriebelen. Toen kwam in januari 2020 weer een droombaan voorbij. Wat nu? Ben ik nu wel klaar voor? Deze keer voelde ik mij sterk en krachtig en zagen mijn man en ik de kans om elke beer één voor één weer het bos in te sturen, weg van ons pad die wij wilden bewandelen. Ook de vragen of dit wel mijn droom was, werd duidelijker. Het ís mijn droom, een droom die geleefd ‘moet’ worden om te ervaren hoe het in werkelijkheid is. Met open ogen in dit nieuwe avontuur stappen. Ondanks Corona, want dit was een extra grote (Corona)beer die zijn best deed om mij en ons van het pad af te jagen!
Nu bijna 3 maanden verder, wonend in Singapore met mijn man en onze hond Yuna, kan ik vooral zeggen dat onze JA! goed is geweest. Het is spannend, anders, enorm wennen en bovenal uniek dat we toch deze stap hebben gezet.
