Sommige pijnlijke momenten en of gebeurtenissen blijven zeer doen en weer terugkeren op momenten dat je ze het minst had verwacht. Hoe graag je ook zou willen dat tijd de pijn verzacht, is dat helaas een utopie. Tijd is geen wondermiddel dat alle wonden heelt.  

Met het verstrijken van de jaren wordt de pijn wel degelijk minder. Dat maakt ook dat je door kan gaan en overeind blijft staan. Als je dan toch even omvalt kan je jezelf weer oppakken. Blijven hangen in de pijn en het verdriet verlamt je en zorgt ervoor dat je niet verder kan. Het leven, jouw leven, staat dan stil en daardoor ook jouw ontwikkeling als mens. De pijn van toen is in de loop der jaren misschien minder heftig en aanwezig, alleen met vlagen is hij wel voelbaar op de achtergrond. Dat is ook nodig, want het is een onderdeel van jezelf en het heeft je ook gevormd tot de mens die je nu bent. Helaas is er weinig voor nodig om de pijn van toen weer in het nu te laten zijn.  

Een vergelijkbare situatie kan de beleving of herinnering van toen weer oproepen. Dat wat op de achtergrond was geraakt komt weer naar boven. Het verdriet vindt zijn weg en kan je overmeesteren en in zijn greep houden. Het overvalt je en brengt je uit evenwicht. Je dacht misschien dat je dit wel had verwerkt en een plek had gegeven en deels is dat ook waar. Je kan zeker vervelende, verdrietige en nare situaties verwerken en een onderdeel van jezelf laten zijn. Alleen met het verstrijken van de jaren kan het verdriet er nog steeds zijn, want helemaal weg is het nooit geweest. Het heeft zich genesteld op een plekje in je hart waar het sluimerend lag te slapen.  

Ik werd deze week overvallen door een verdrietig bericht van een ander, waardoor mijn verdriet van toen, weer boven kwam drijven. Het had zijn weg uit mijn hart, waar het lag te slapen, gevonden. Zo opeens voelde ik warme tranen over mijn wangen glijden. Het verdriet van een ander raakte mij in mijn ziel en zorgde voor een herbeleving van mijn eigen verdriet van zo’n 10 jaar geleden. Een immens verlangen naar moederschap, waar ik eindelijk als eind dertiger aan toe had gegeven, was helaas twee keer in de kiem gesmoord.  

Als ik dan terug keer in de tijd en naar het verdriet van toen ga, merk ik weer dat pijn heel pijnlijk kan zijn als je daar open en barmhartig naar wilt kijken. Ook leert het mij dat met de jaren de pijn een minder overheersende en verlammende grip heeft op mijn hart. Door moeilijke situaties aan te gaan, de pijn te voelen en daar een weg in te vinden, kan je doorgaan met leven. Het kunnen overleven, doorleven en voortleven is een natuurlijk en mooi mechanisme.  

Ik weet dat met het verstrijken van dagen, maanden en jaren dat ik weer kan lachen, blij kan zijn met mijzelf en voor de ander, kan genieten van dingen klein en groot, met het verdriet op een veilige plek in mijn hart. Als ik het verdriet zou verloochenen en bedekken met sluiers van ontkenning, ben ik incompleet. Ik ben het geheel van alles wat ik mee hebt gemaakt en daardoor ben ik wie ik zou moeten zijn.